प्रेयसी

ऋतु आशिक  |  साहित्य  |  साउन १४, २०७९

प्रिय ! तिमीले जानी राख
इतिहासको आरोह अवरोह 
थाहा पाइ राख है । 
कमरेड मनमोहन बाबैको आदेशमा
बुर्जुवा पढाइ छोडेर 
वर्ग सङ्घर्षको युद्धमा होमिएका थियौ । 
हामीले ठानेका थियौ 
जीवन नै युद्ध हो । 
उनी भन्ने गर्थे 
आराम त श्मशान घाटमा लिन्छु । 
उनको फौलादी आदेशमा 
हामी लाल सलाम गर्दै हिँडेका थियौ । 

प्रेयसी !
उनी भन्ने गर्थे 
महाकाली सवालमा 
म संसद मै सुति दिन्छु 
पास कहाँ हुन्छ र ? 
अरबौं– खर्बौंको सपना देखाएर 
महाकाली सन्धि पास भयो । 
खरब–खरबको सपना देखाउने लाई 
कतै प्रधानमन्त्रीको आवरणमा
भेट्नु भयो भने 
कृपया टुप्पी पक्रे सोध्नु होला 
कता कसले तल वितल गरिरहेको छ ? 
ती खर्बौं खरबहरू 
कृपया जसले भेटे पनि सोध्नु होला 
बाबै कमरेड हेरेका हेरै भए ।
नेपाली सबै तिन छक्क परेका परै भए । 
हामी थिचिएर इन्तु न चिन्तु भएका छौ । 
त्यसैले होला – 
हामी झन् – झन् भासिँदै भाँसिदै गइरहेका छौँ । 

मेरी प्रेयसी !
यी यस्ता देश घाती बिरुद्ध
हामी युद्धमा फर्किनुको विकल्प छैन । 
स्वतन्त्रताकै निम्ति हामी युद्धमा फर्किदै छौ । 
साथीहरुको लस्कर बढी रहेको छ । 
गाँस छोड्नु साथ नछोड्नु भन्छन् । 
यसैले तिमी चिन्ता नगर 
देश समृद्धिको लागि
हामी फेरि युद्धमा होमिएका छौ । 
हो ! आश्वासन हाम्रै बगलमा हुदै जाँदैछ । 
ऊ आउँछ !
हो ऊ आउँछ, 
हामी फर्किन्छौ विजया उत्सव सँगै 
अवसानलाई परास्त गर्दै फर्किन्छौ । 
तिम्रो बिहानको मुस्कान सँगै फर्किन्छौं । 

आँपगाछी, इटहरी