ऋतु आशिक | साहित्य | भदौ ०८, २०८१
तिम्रो मृत्युको वर्षौ बितिसक्दा पनि
तिम्रा विचारहरु
झन्–झन् देदिप्यमान हुँदै गइरहेका छन् ।
मानव जाति
झन्–झन् संगठित हुँदै गइरहेका छन् ।
तिमी विचारको घाम बनेर
धर्ती भरि शान्ति शीतलता न्याय समानता दिइरहेका छौ ।
म आफू भएकोमा गर्व गर्छु ।
म तिम्रो युगमा जन्मिए
तिम्रो विचारको घाममा नुहाउँदै, सिञ्चित हुँदै
तिम्रै सृष्टिको घाममा
कोटी–कोटीको लस्करको पुछारमा आफूलाई उभ्याएको छु ।
मानिसको विशाल समुद्रमा
जनताको उत्कण्ठ चाहनामा
तिम्रो विचारको खेती त्यहाँ लहलाई रहेको हुन्छ ।
भूतलको प्रत्येक जीवनको जुलुसमा
तिम्रो दृढटा अठोटको घामले प्रकाशपुञ्ज दिइरहेको हुन्छ ।
आकाशतिर फर्किएर थुक्नेको गति पनि थाहा पाएका छौ ।
तिम्रो विचारको दृढतालाई
कसले रोक्न सक्छ ?
किनभने सबैलाई थाहा छ
समय रोकिँदैन ।
सूर्य रोकिँदैन ।
कल–कारखाना
खेत खलिहानमा
कार्यालय शिक्षालयमा
विचारले लटरम्म परेका आँपको रूख झैँ
झुकेर विनम्र हुँदै
निरन्तर आफूलाई समर्पण गर्छन्, अठोट उमार्छन् ।
तिम्रो र म बीचको सम्बन्ध के छ ?
तिमी र म बीच रगतको सम्बन्ध पनि त होइन ।
तिम्रो र मेरो भूगोल फरक छ ।
तिमीलाई कहिले देखिन
म आर्य
तिमी मङ्गोल
भन न म तिमी प्रति किन नतमस्तक हुन्छु ?
तिमी मेरो बिहान बेलुकाको सामल पनि त भर्दैनौ ?
तर पनि
तिम्रो मृत्युमा मुटु भरि छटपट्याहट किन ?
मेरो आँखामा कर्णाली नदी किन बग्छ ?
जब–जब म केही बुझ्ने भएँ
मैले तिम्रो विचारमा
तिम्रो प्रकाश पुञ्ज अनुहार देखेँ
तिम्रो विचारलाई आफ्नो दृश्यमा बाली लगाए
मैले थाहा पाएँ
रगतको सम्बन्ध भन्दा विचारको सम्बन्ध, माथि–माथि हुन्छ ।
तिम्रो विचारका सूर्यको प्रकाश पुञ्ज देखेको छु ।
तिम्रो विचार सूर्यको झुल्के घाम हो ।
मेरो देशलाई
तिमीले सम्मान दिएका छौ ।
मेरो देश प्रकाश पुञ्जको न्यानो घाममा
नुहाएको देख्न चाहन्थेउ
मेरो सानो देशलाई
जनता र राष्ट्रलाई
मुक्तिको निम्ति अभिप्रेरित गर्यौ ।
यो पृथ्वीको सुन्दर संरचनामा
मान्छेले मान्छे माथिको अपमानको विरुद्धमा
तिमीले गीत गाएका छौ ।
तिमीले जहिले पनि
सूर्यको पक्षमा
नारी जातिको मुक्तिको पक्षमा गीत गाएका छौ ।
संसारको फोहोरी रीतिथितिलाई बदल्न
विचारको क्षेप्यास्त्र दिएका छौ ।
चेतनशील मान्छेहरु
तिम्रो विचारलाई बोकेर निर्धक्क
कुम्भकर्णको सुताइ सुत्न सक्दैनन् ।
तिनीहरु कहिले कारखानमा
कहिले खेतका आलीहरुमा
कहिले विश्वविद्यालयमा
विचारलाई सघन जस्तै लागू गरेका हुन्छन् ।
आमाले शिशुलाई स्तनपान गराए झैँ
मानव जातिमा–
मेरो बाबु तिमी भोकायौँ होला ?
तिमीलाई तिर्खा लाग्यो होला ?
तिमीलाई पेट दुख्यो होला ?
तिमीलाई कतै कष्ट भयो कि ?
तिमी बिरामी पर्यौँ कि ?
हाम्रो अगाडि कहिले आमा बनेर
कहिले बाबु बनेर
स्नेह र अठोटता प्रदान गरिरहेका छौ ।
तिमीलाई न त कुनै लालच छ ।
न त कुनै लोभ थियो ?
तिम्रो विशाल हृदय
सूर्यको अरबौँ माइल प्रकाश पुञ्जको सडक झैँ
तिम्रो हृदयको गहिराइ कसैले देख्न सक्दैन ।
निस्वार्थ, निश्च्छल सागर जस्तै गहिरो
चुपचाप विनम्र भएर
विचारको सौन्दर्य झण्डालाई उचाली रहेका छौँ ।
हाम्रो धाँजा फाटेको
खेतको गरा जस्तै दिमागमा
विचारको नदी भएर उर्वरा बनाई रहेका छौ ।
दृष्टा र अटलता दिइरहेका छौ ।
हिउँले खाएका कठाङ्ग्रिएका हाथ
ठेला उठेका हाथहरुमा
खिइएका पाइताला र पिठ्यूहरुमा
तिम्रो विचारको न्यानो
कोमलभन्दा पनि कोमल
तिम्रो सुकोमल हाथको स्पर्शले,
हाम्रो जीवनमा भुइँचालो आएको छ ।
हामीलाई विवेकी र नम्र बनाउँछ ।
हाम्रो जीवन हिजोको जीवनभन्दा
झन्–झन् आकर्षक लाग्न थालेको छ ।
जीवन सौन्दर्यबोध भएको छ ।
हो ! जीवनको सौन्दर्यबोध भएको छ ।
तिम्रो विचारको सूर्यले,
हामीमा स्फूर्ति ल्याएको छ ।
तिमीले अन्तर दृष्टि दिएका छौ ।
खराब र असल बीच सीमाङ्कन गर्न सिकाएका छौ ।
यो पृथ्वीको रङ्गमञ्चमा
हामी आउँछौँ, हामी जान्छौ ।
तिम्रो विचार आउने जाने गर्दैन ।
निश्चल, दृढ अटल भएर
यस धरातल भरि
प्रत्येक कुना, कुइनोटोमा वर्षा भएर वर्षिरहने छ ।
(An expression to China नामक कविता सङ्ग्रह प्रथम संस्करण नोभेम्बर १९९१ बाट)